عکس ها..... عکسها همه نشانه  زوال هستند .

عکس میگیریم  که روزی روزگاری یادمان باشد ...که بودیم .

اما حالا که هستیم  .....

انگار که نیستیم .

چه فایده  داره ؟ وقتی که  کوهی نباشه ....... که به ان تکیه کنی .

چه فایده داره ؟ که نهالت به درختی تنومند ............ که در سایه اش پاتو دراز کنی .

لحظه هایم از یاد اشنا خالی است

زخمهایم هیچکس نخواهد شست

چشمهایم از انتظار خواهد سوخت

انتظار مرا هیچ رنگ وبویی نیست

مگر معجزه ای........محال است

کدرشدن وسپیدگرایییدن موهایم و نهایتا چهره شاداب وخندانم را کم کم چین های رنج و پیری محاصره کرده اند .

 اینها ذره ذره در لحظه لحظه  ایام نبود نهالم جان گرفتند . پرواز تو نهالم توفانی بود که در زندگیم  رخ داد .

ماهها ست خواب را از من ربوده .

به مانند درخت بار و بر ریخته .لخت و عریان در دشت های وحشت ودرد وتنهایی به جا مانده ام  .

چه برمن میگذرد ..........................

گویی در این عالم نبستم

انچنان غرق در افکار پنهانی خود هستم

ودر گرداب پریشانی واندوة دست و پا میزنم

پاهایم بی ارادة .....             قدم بر میدارند

قطرات اشک چشمان غم زدةام را مرطوب می کنند

لبانم خاموش و دلم فریاد می زند نهالم دلتنگتم

بی ارادة اهی جگرسوز بیرون می اید  ...............

گویی هیچ صدایی نمیشنوم   .....فقط می روم بی اراده  ...تا به کجا ندانم .