لحظه هایم از یاد اشنا خالی است

زخمهایم هیچکس نخواهد شست

چشمهایم از انتظار خواهد سوخت

انتظار مرا هیچ رنگ وبویی نیست

مگر معجزه ای........محال است

کدرشدن وسپیدگرایییدن موهایم و نهایتا چهره شاداب وخندانم را کم کم چین های رنج و پیری محاصره کرده اند .

 اینها ذره ذره در لحظه لحظه  ایام نبود نهالم جان گرفتند . پرواز تو نهالم توفانی بود که در زندگیم  رخ داد .

ماهها ست خواب را از من ربوده .

به مانند درخت بار و بر ریخته .لخت و عریان در دشت های وحشت ودرد وتنهایی به جا مانده ام  .

چه برمن میگذرد ..........................

گویی در این عالم نبستم

انچنان غرق در افکار پنهانی خود هستم

ودر گرداب پریشانی واندوة دست و پا میزنم

پاهایم بی ارادة .....             قدم بر میدارند

قطرات اشک چشمان غم زدةام را مرطوب می کنند

لبانم خاموش و دلم فریاد می زند نهالم دلتنگتم

بی ارادة اهی جگرسوز بیرون می اید  ...............

گویی هیچ صدایی نمیشنوم   .....فقط می روم بی اراده  ...تا به کجا ندانم .

انقدر تهی از فردایم

انقدر گسسته از امیدم

که پیش پایم فقط پله های شکسته است .

سالها عمرم چه بی حاصل گذ شت .

بی خبر  از خویش و در باطل گذشت

عاقبت بر شاخه ام برگی نماند

حاصل عمرم ......از این منزل گذشت .  ..سفرت به هستی لاینتاهی مبارک .نهالم